Нур чәчүче кояш кебек

Йортыгызга берьюлы 15-20 кешенең аяк басуын күз ал­дыгызга китереп карагыз әле. Мөгаен, кемдер беразга гына булса да каушап калыр. Ә менә Фәһимә әби белән Ра­вил Баһаветдиновлар өчен бу – күптән күнегелгән гадәти күренеш. Хәер, ишекләренең ябылып торган чагы булдымы икән? Алты баласы шау-гөр ки­леп, тәгәрәшеп үскәндә генә түгел, һәркайсы үз дөньясын корганнан соң да, бу өйнең ише­ге ябылганы юк.

Баһаветдиновлар авыл­да күп бала тәрбияләгән гаиләләрдән саналса да, алар һич тә үзләренә аерым игътибар таләп итмәгән. Моның сәбәбе, мөгаен, ул-кызларын җитеш тормышта, сынау дөньяда, сөеп-яратып тәрбияләүдәндер. Әти-әнисенең тырышлыгын, булдыклылыгын, авырлыклар­ны сабыр гына үткәрә белүен күреп үскән балалары.

Мөслим районы Вәрәшбаш авылында крестьян гаиләсендә өченче бала булып дөньяга килгән, әле бүген 90 яшен билгеләп үтүче Фәһимә әбинең тормышы хәзерге буын яшьләренә үрнәк итеп куярлык.

– Аллага шөкер, бернәрсәдән дә зарланмыйм. Сугыш бик күп авырлыклар китерсә дә, без аны җиңеп чыгып, бәхетле тормыш­ка ирештек, – ди ул елмаеп.

Чыннан да бәхеткә ирешү өчен аңа бик күп авырлы­клар аша үтәргә туры килә. 7 сыйныфны үз авылында тәмамлагач, Мөслимгә барып укый. Сугыш башланганда аңа 16 яшь тулган була, сугыш башланыр алдыннан абыйсы Сәйдә армиягә алына, сугыш­та батырларча һәлак була. 14 яшьтән урман кисеп, аны чы­гарып, уракка, колхоз эшенә йөреп, сабан сөреп, үлән җыеп чыныгып үсә ул. Әле үзе дә иген буйлы гына яшь кыз баланың урак урганда куллары тырна­лып, канап бетә. 1950 елда су­гыштан гарип булып кайткан беренче төркем инвалид, бер аягы булмаган Мөхсингә кияүгә чыга. Ире райпо системасында, ә үзе колхозда хисапчы булып эшли. Лаеклы ялга чыкканнан соң, Госстрах системасында дүрт елга якын хезмәт куя. Үз гомерендә аңа бик күп төрле эшләр башкарырга туры килә.

– Өйдәге эшләрне дә эшләргә, колхоз эшенә дә өлгерергә кирәк. Үзебезнең бакчадагы бәрәңгедән башка колхоз басу­ында да бәрәңге казыдык. Бер эшләмәгән эшебез дә калмады”, – ди Фәһимә әби.

Балаларын да бик эшчән итеп тәрбиялиләр алар. 5 кызы, төпчек уллары Равил да эш сөючән, тәрбияле булып үсәләр. Кызлары укытучы, медицина, мәдәният өлкәсе һөнәрләрен сайлый. Улы инженер булып “За­иковский” ҖЧҖ хуҗалыгында 10 елдан артык хезмәт куя. Үзе иманлы, кешелекле булганга, Аллаһы Тәгалә аңа һәрвакыт ярдәм кулы суза.

Фәһимә әби улы Равил һәм килене Фәридә тәрбиясендә яши. Килененә яратып “кызым”, дип кенә дәшә, ярты сүздән бер- берсен аңлашып яшиләр. Шу­лай булмый мөмкин дә түгел, ки­ленен ул үзе Казан шәһәреннән барып алып кайткан. Фәһимә әби картайдым дип, түр башын­да гына утырмый, бакчасында матур чәчәкләр үстерә, узган ел казыган бәрәңгене рәхәтләнеп чүпләдем, дип искә дә алып үтте.

Әбинең күзләре яхшы күрә, телевизор карый, бигрәк тә хоккейны үз итә, “Ак барс” ко­мандасы өчен җан ата. Ел саен Ураза аенда Корьәнне укып чыга, Корьәндә 114 сүрә, шуның эчендәге 6666 аятьне дә беләул. Үз гомерендә Фәһимә әби машина йөртергә һәм гармунда уйнарга өйрәнә алмадым, дип үкенечен дә белдерде.

Эшләгән эшләре өчен “Хезмәт ветераны” исемен ал­ган Фәһимә әби инде 1990 ел­лардан бирле ашларда Корьән укып йөри, беркайчан да 5 ва­кыт намазын калдырмый, авыл­дашларын соңгы юлга озатырга булыша.

Күп авырлыклар күрсә дә, ул хәзерге тормышыннан бик канәгать. Гомере узып барганда нәсел дәвамчылары – 13 оныгы, 15 оныкчыкның тагы 5 баласы бар. Алар үзләренең бу дөньяга туулары белән тормыш тоткасы булган, сынмаган-сыгылмаган Фәһимә әбигә бурычлы.

– Бу дөньяда яшәү – үзе бер бәхет. Гомернең кадерен бе­легез. Аллага шөкер, тормыш хәзер үзе җәннәт кебек. Ач- ялангач түгелбез, өстәлебез тулы ризык, Ходай саулыктан аермасын, ди ул.

Дилфас ГАЛИЕВ